Meryem ile balıklarla başlayan konuşmamız bir şekilde ölümden sonraki hayata geldi.
Meryem: Anne balıklar nereden geldiler?
Ben: Nasıl yani, göldeki balıklar mı?
Meryem: Evet.
Ben: Yumurtadan çıkıyorlar. Anneleri yumurta bırakıyor sonra onlar da yumurtadan çıkıyorlar.
Meryem: Anneanne nasıl geldi?
Ben: Annesinden.
Meryem: Şimdi annesi nerde, öldü mü?
Ben: Evet annecim öldü.
Meryem: Ölünce ne oluyor? Yeniden mi doğuyoruz?
Ben: Evet, öyle de diyebiliriz.
Meryem: Peki biz yine insan mı olacağız?
Ben: Evet?!
Meryem: Yine Turkish mi konuşacağız?
Ben: Bilmem. Sen ne konuşmak istersin?
Meryem: Chinese. Yok, yok "hola" o ne Spanish mi?
Ben: Evet.
Meryem: Spanish "adın ne" nasıl denir?
Ben: Sen istersen babanla konuş bunu. O daha iyi biliyor.
Nereden nereye. Balıklardan başladık, ölümden sonraki hayata geldik ve bir baktım İspanyolca pratiği yapıyoruz. Bu çocuklarla insan gerçekten sıkılmaz.
Bu blog doktora yaparken çocuk yetiştirmenin zorluklarının yanında ne tam zamanlı anne baba, ne tam zamanlı öğrenci ne de tam zamanlı bir çalışan olamamanın verdiği rahatsızlığın bir ürünü. Çocuklarımız çok büyümeden ve zaman elimizden daha fazla akıp gitmeden birşeylerin notunu biryerlere düşme isteği aslında. Bir nevi bizim ailemizi konu alan bir tez çalışması. Hiç bir zaman tam yapılandırılamamış ve hep yeni hedefler içeren.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder