Elif bugun krese basladi. Dun onu biraz olsun bu duruma hazirlamak icin birlikte ogle uykusu malzemelerinin oldugu cantayi hazirladik. Yatmadan bana beslenme cantasini getirdi ve makarna koymami tembihledi. Birlikte birkac atistirmalik koyduk, diger taze hazirlamamiz gerekenleri sabaha koyduk. Gece bir ara tuvalete uyandi. Yatarken bana "yarin okulda yemek yiyecegim" diyerek yarinki planlari bir daha teyit etmek istedi.
Sabah heyecanla uyandi. Birlikte ogle yemegini biraz onun istegi biraz benim iknalarimla yari saglikli bir sekilde hazirladik.
Herseyi yasamadan once aklindan gecirmek adetidir kizimin.
Kapidan cikarken bana anne Seanna gelmesin dedi. Gecen donem Sali aksamlari Seanna onu okuldan aliyordu. Net bir sekilde onun almasini istemiyordu. Merak etme kizim bu sene ya anne ya da baba alacak dedim.
Arabada "bana ben okulda aglayacam" diyerek olasi ayrilik senaryosunu aklinda canlandirmis oldu. "Ben hi demeyecegim" diye ekledi sonra. Babasi okula gidince herkese "hi" demesini tembihlemisti ama bu konuda kendini rahat hissetmiyordu.
Utangac bir sekilde sinifa girdik. Ogretmeni yeni birisiydi. Elif'i ogretmeninin kucagina birakarak ayrildim. Arabada korktugu gibi aglamali bir ayrilik olmamisti en azindan.
Bu blog doktora yaparken çocuk yetiştirmenin zorluklarının yanında ne tam zamanlı anne baba, ne tam zamanlı öğrenci ne de tam zamanlı bir çalışan olamamanın verdiği rahatsızlığın bir ürünü. Çocuklarımız çok büyümeden ve zaman elimizden daha fazla akıp gitmeden birşeylerin notunu biryerlere düşme isteği aslında. Bir nevi bizim ailemizi konu alan bir tez çalışması. Hiç bir zaman tam yapılandırılamamış ve hep yeni hedefler içeren.
