Futboldan sonra sıra basketbol öğrenmeye geldi. Meryem bu dönemin başında hafta sonları Haslett civarındaki çocuklar için düzenlenen basketbol etkinliklerine katılmaya başladı. Benim basketbol konusunda öyle çok bir tecrübem yok. Ellerimizle topa yön verdiğimiz için hep futbola göre daha kolaydır heralde diye düşünmüşümdür. Ancak çocukların o topu kontrol etmekteki zoruluklarına bakınca hiç de öyle düşünüldüğü gibi kolay olmadığını farkettim. Çocukların elleri ile topu zıplatmayı öğrenmeleri, bir ellerinden diğer ellerinde geçirmeleri sonra basket potasını hedefleyerek uygun atışı yapmaları onları epey bir uğrastırıyordu.
Bu aktivite tam bir saat sürüyor ve çocuklar bu bir saat boyunca ilgilerini hiç kaybetmiyorlar. Tabii bunda Türkiye standartlarında bir sürü para vererek çocuğun ayaklarına getirecebileceğimiz imkanların katkısı büyüktü. Bu aktiviteleri yöneden bir koç var ama bür sürü genç yardımcısı ile birlikte. Ortaokuldan, liseden, üniversiteden bir sürü gönüllü genç yardımcı koçluk yapıyordu. Bazı haftalarda Meryem'le aynı anda ilgilenen iki koç olduğu bile olmuştu. Ne büyük bir lüks değil mi? Her çocuğun eline bir basketbol top veriyorlar. Çocuklar sıranın kendilerine gelmesi için beklemek durumunda değiller yani.
Ayrıca her hafta aktiviteler çeşitleniyor ve içerisine mutlaka eğlenceli bir şeyler oluyor. Bir hafta yardımcı koçlar köpek balıkları oldular çocuklar topları sürüyerek koçlardan kaçırmaya çalıştı. Başka bir hafta topları sürürken diğer coçukların üzerine yapışkan bantlar yapıştırdılar. Bu hafta gruplar halinde en çok basketi kim atacak diyerek yarış yaptılar. Yani hem eğleniyorlar hem de bir şeyler öğreniyorlardı.
Meryem'in utangaçlığı bu etkinlik sırasında da kendisini gösteriyordu. Spor salonuna girince ilk başta o kalabalık içersinde elimi bırakmakta zorlanıyor genelde. Onu neredeyse arkasından itmek zorunda kalıyorum. Bir eş bulması gerektiğinde öyle ne yapacağını bulamadan öylesine bir dolanıyor başta. Sonra yardımcı koçlardan birisinin desteği ile veya bir arkadaşının yardımı ile daha rahat hareket etmeye başlıyor. Neyse ki bu etkinliğe okulundan bir sürü çocuk katılıyor.
Ben bütün bunları seyrederken ne kadar güzel bir yerde oturduğumuzu düşündüm. Bu sene büyük bir ihtimalle buradaki son senemiz ve geleceğin belirsizliğine karşı bir sıkıntı duymaktan kendimi alamıyorum. Meryem'in okulundan, öğretmeninden ve burada bize çok az fiyat karşılığı sunulan imkanlardan o kadar mutluyum ki umarım yeni evimiz ve çevremiz bize buna benzer imkanları hatta fazlasını da beraberinde getirir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder