Bu Cumartesi ailecek Michigan State-Minnesota jimnastik karşılaşmasını izlemeye gittik. Bu haftaki karşılaşma meme kanserine karşı farkındalık karşılaşması olarak ilan edilmişti. Eğer pembe giyersek biz de bu kampanyaya destek vermiş olacak ve içeri bilet satın almadan girebilecektik. Hepimiz kıyafet dolabımızdan pembe birşeyler bularak üzerimize geçirdik. Bu iş en çok Meryem için kolaydı. Hiç bir özel çaba sarfetmeden baştan ayağa tamamen pembe olmuştu. Bilge'nin ise değil pembe pembeye yakın hiçbirşeyi yoktu. Mecburen ona Meryem'in bluzlerinden birisini giydirdik. Pembeler içinde pek de sevimli olmuştu.
Karşılaşma öncesinde patlamış mısır aldık ve yerimize oturduk. Bir süre sonra Atahan'lar da geldi. Karşılaşmada takımlar farklı alanlarda becerilerini gösteriyorlardı. Her takım üyesinin aynı hareket dizisini yapmasını gerekiyordu. Belli bir süre sonra tekrarlar sıkıcı geldiyse de bir şekilde karşılaşmanın sonuna kadar kalabilmeyi başardık. Ancak bu kısa aktivite çocukların ev için daha çok enerji depolamalarına sebep olmuştu. Eve geldiklerinde tam gaz oyuna başladılar ve o akşam yatağa göndermek hiç öyle kolay olmadı.
Bu blog doktora yaparken çocuk yetiştirmenin zorluklarının yanında ne tam zamanlı anne baba, ne tam zamanlı öğrenci ne de tam zamanlı bir çalışan olamamanın verdiği rahatsızlığın bir ürünü. Çocuklarımız çok büyümeden ve zaman elimizden daha fazla akıp gitmeden birşeylerin notunu biryerlere düşme isteği aslında. Bir nevi bizim ailemizi konu alan bir tez çalışması. Hiç bir zaman tam yapılandırılamamış ve hep yeni hedefler içeren.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder