Bilge bir arada yaptığımız projelerde yapabileceklerinin sınırlarını test etmeyi seviyor. Duruma göre ona verilen görevi değil de onun yapabileceği veya yapmak isteyeceği rolü belirlemeyi çok iyi biliyor. İlgisi, isteği ve yapabilme yeteneği bu konuda belirleyici faktörler oluyorlar.
Annem geldiği zaman hamur açtığında Bilge ısrarla annemim başında durdu ve sonunda oklavanın birisini ondan kaptı. Üşenmeden o da annemle birlikte hamur açtı. Annem onun yaptıklarını kendisinkilerle birlikte tepsıye koyarak pişirdi. Annem yaprak sararken hem Meryem hem Bilge gönüllü oldular. Annem onlara nasıl sarılması gerektiğini gösterdi. Meryem sabırlıydı ve parmaklarını daha iyi kullanıyordu. Bilge ise bir iki denedi baktı olmuyor. Bana dönerek anne birlikte yapalım dedi. Kendi görevini belirlemişti bile. O yaprağa içi koyacaktı ben saracaktım. Sarma işlemi bitesiye kadar sabırla iç koyma işini yaptı.
Çocukların odasına ranza aldık. Parçaları yukarıya taşıyoruz. Meryem ve Bilge bu konuda gönüllü oldular. Hemen annemin "çocukların gücünü hiç bir zaman hor görme sözü" aklıma geldi ve taşıyabilecekleri ufak parçaları benim gözetimim altında taşımlarına izin verdim. Meryem bedenen zayıf olsa da güçlü ve kararlı. Pes etmeden yorulmadan hangi parçayı verdiysem taşıdı. Uzun veya ağır parçaları Bilge ile taşıyorlardı ama Bilge'ye bu taşıma işi biraz zor görünmüş olacak ki bana "anne sen taşı ben size kapıyı açıyım" dedi. Evet biraz kolaya kaçmıştı ama işten kaçmamıştı. Yine bir arada iş yapıyorduk o sadece kendi rolünü değiştirmişti.
Bu blog doktora yaparken çocuk yetiştirmenin zorluklarının yanında ne tam zamanlı anne baba, ne tam zamanlı öğrenci ne de tam zamanlı bir çalışan olamamanın verdiği rahatsızlığın bir ürünü. Çocuklarımız çok büyümeden ve zaman elimizden daha fazla akıp gitmeden birşeylerin notunu biryerlere düşme isteği aslında. Bir nevi bizim ailemizi konu alan bir tez çalışması. Hiç bir zaman tam yapılandırılamamış ve hep yeni hedefler içeren.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder