Y = x-a-0.25

Bu denklem aslında tam olarak benim icadım sayılmaz.  Bizim bölümde doktora yapan ve aynı zamanda yoğun bir şekilde annelik yapan Jamie benzer bir tanesini kendi bloğunda paylaştı.  Benim hayatımda cok tekrarlayan bir durumu en güzel bu denklemin özetledigini düşündüğüm için yazmaya karar verdim.

Eğer anne baba iseniz gideceğiniz bir yere yetişmek için evden çıkmanız gereken saati mi merak ediyorsunuz?  O halde bu denklemin bir versiyonunu  kullanmak durumundayız.

Y: evden çıkmayı planladiginiz saat
X: randevu saatiniz
A: evden hedef noktaya geçen zaman

Peki 0.25 sabiti neyi temsil ediyor?  Çocukların eklediği ekstra 15 dakikayı. En azından bizim ailemizin.

Ben bir örneğini bu sabah yaşadım.  Denklemimi test ettim ve onayladım yani.
Bu sabah 8:30'da WIC  Randevusu vardı.  Saat 9:30'da ise bir toplantıya katılmam gerekiyordu.  Sekiz bucuktaki randevumuza 15 dakika erken gitsek bir 15 dakika toplantıya hazırlık zamanı kazandırır diye düşündüm ve saat 8'de çıkacakmış gibi Bilge'yi hazırlamaya başladım.  Yol 15 dakika sürüyor.  Bilge hazır hadi bakalım arabaya.  Hayır,  olmaz Bilge yolda atistirmasi için bir kaba koyduğum mısır gevreğinin üstüne süt istiyor.  Hemen buzdolabına koştum ve biraz süt koydum.  Hadi çıkıyoruz.  Hayır mı şimdi ne oldu? Su  tamam hemen yanımıza şu alalım.  Hazır mıyız?  Hadi arabaya gidiyoruz.  Ne oldu Bilge,  nereye gidiyorsun?  Çiçekler mi,  evet çok güzeller ama başka zaman koklasak olmaz mı?  Oh,  sonunda arabadayiz.  Saat mi kaç?  8:15 ve biz randevumuza ancak yetişebildik.  Bütün bunlar 15 dakika sabit erteleme zamanını hesaba katmadığım için  oldu.

Yarı Zamanlı Kreş Denemesi

Bu yaz çocukları kısmi zamanlı kreşe gönderme fikri bir açıdan iyi bir açıdan kötü bir fikirdi. Bir gün gidip bir gün gitmemeleri iyi oldu çünkü bu sayede bir nebze hafta içinin telaşına, koşuşturmasına biraz dur dedik. Çocuklar ilk defa bu kadar yanımızdalar ve biz de çocuklar da bir arada olunca ne yapabilirizin şaşkınlığını yaşıyoruz. Mesela Bilge hala ben her an gidecekmişim korkusu taşıyor ve sabah bir yere gitmediğimizi görünce "okula gideceğiz?" diye şaşkınlık içeren bir soru yöneltiyor. Ama sonuç olarak evde olmaktan memnunlar. Sanki biz hiç bu kadar uzun zaman dilimlerine sahip olmamışız daha önce ve bir arada nasıl zaman geçirilir onu öğreniyoruz hep birlikte. Paylaştığımız anlarımızı arttırmış olmanın tatlı bir sarhoşluğu var üzerimizde. Sahip olduğumuz ana olan farkındalığımızı arttırmış olmanın güveni,  zaman zaman neşeli ve çoğunlukla gürültülü geçen günlerimizin üzerimizde bıraktığı hoş bir yorgunluk var. Meryem'in deyimi ile arada gerçekten "gülmemi(zi) durduramıyorum(z)"

Çocukların kreşe kısmi zamanlı gitmelerinin kötü olan tarafı ise haftalık rutinimizin bozulmasının çocuklarda yarattığı dengesizlik. Bir sabah gidiyoruz, bir sabah gitmiyoruz sonra hafta sonları devreye giriyor ve çocuklar okula gittikleri hergün bir ilk gün sendromu yaşıyorlar. Bilge daha yolda ağlamaya başlıyor. Meryem isyanlarda. Doğal olarak bu durum sınıf içerisindeki arkadaşlıklarına yansımış durumda. Sürekli gitmemelerinden dolayı Meryem'in eski arkadaşları ile olan bağları biraz zayıfladı anladığım kadarıyla. Meryem'in deyimi ile artık sınıfında öyle severek oynamayı istediği bir kişiyi bulamıyor. Bunda Kit ve Ashley'in artık onun sınıfında olmamasının da payı var tabii. Bütün bunlara ek olarak eve nazaran okul öğrenmeleri açısından daha verimli. Çünkü evde zamanı daha geniş kullanıyoruz ve rutinlerimiz az. Mesela bir gün güzel bir kitap okuma saati yapıyoruz sonraki iki gün yok. Aynı şekilde resim, yazma çalışmaları bir gün yaptıysak beş gün yapmıyoruz. Bunları düşününce de insan acaba yanlış bir karar mı verdik diye sormadan edemiyor.

Sevgileri Yarınlara Ertelememek

Dün akşam çocuklarımın yanına yatıp bir süre onları seyrettim. Meryem'in yüzünün kıvrımlarına doyasıya baktım. Allah'ım ne güzel yaratmışssın diye düşündüm. Ne kadar narin ve kendine has bir güzelliği var. Bilge'nin sıcaklığını ve yumuşaklığını daha çok hissetmek için sıkı sıkıya kucakladım. Sonra Allah'a şükrettim. Bize onları verdiği için. O an ikisini de uyandırıp onları ne kadar çok sevdiğimi söylemek istedim. Bunu bilsinler ve içlerinde derin derin hissetsinler diye. Zaman farketmeden geçiyor. Bir zamanlar bebektiler şimdi büyüdüler sonra daha da büyüyecekler ve daha da. İnsan söyleceklerini, yapacaklarını yarınlara ertelememeli. En çok da sevdiklerini içeren konuları. Bir gün sonra, bir ay sonra yıllar sonra şu an ile aynı olmuyor. Ve hiç bir an şu an kadar gerçek değil.

Babalar Günü

Babalık öyle annelik gibi doğal olarak kazanılan bir isim değil. Annelik insanın içinde ilk canı hissettiği an başlıyor ve çocuğunun içinde büyümesi ile annelik hislerin büyüyor. İçindeki canlıyı daha görmeden büyük bir aşk ile sevmeye başlıyorsun. O senin bir parçan oluyor. Anne ve bebek doğal olarak birbirlerinin vazgeçilmezleri oluyorlar. Baba ise çocuğunu kucağına alıyor ve çocuk ile arasındaki bağı keliminin tam anlamı ile tırnakları ile kazıyarak elde ediyor. Özelikle ilk 3 ay. Ne zor bir dönemdir o ilk üç ay babalar için. Eğer bir de çocuğunuzu emziriyorsanız. Baba isterse ağzı ile kuş tutsun çocuk yine anneyi istiyor. Baba anneden çalabildiği zamanlarda çocuğu ile baba-çocuk ilişkisi kurmaya çalışıyor. O zamanlarda her anın değeri daha bir artıyor. Baba kendi kokusuna, kendi sesine alıştırabildiği ölçüde çocuk onu tanıyor ve baba daha çok baba gibi hissediyor.  

Geçmişimize dair biriktirdiğimiz anılarımızı sadece gözümüzde canladırdığımız ve kelimelere döktüğümüz olaylara indirgemek o yüzden eksik bence. Kokular, sesler, dokunuşlar da hatıralarımızın bir parçası. Çocuğu doğduğu andan itibaren orada hazır olduğunu gösteren ve bunu çocuğuna hissettiren babanın biriktirdiği anılar o yüzden çok değerli. Bu açıdan bir baba olarak babalığınızı çocuğunuzun sizi tanıyacağı veya sizin gülümsemelerinize karşılık vereceği vakitlere ertelemeyin bence.

Emre ile Meryem (daha sonra Bilge) ilk doğduğunda kim daha fazla sarılacak, kucağına alacak tartışması yapardık. Meryem daha birkaç haftalıkken benim kokuma alışmıştı. Geceleri Emre ona sarılarak uyumaya çalıştığında yaygarayı basardı ve bu durum Emre’yi eper bir üzerdi. İşte yukarıda bahsettiğim doğal olarak ve çalışarak edinilen haklar bu noktada önem taşıyor. Çocuğu tamamen anneye bırakmak yerine orada kendi kendine bir yer edinmeye çalışmak bazı babaları diğerinden farklı kılıyor. Nitekim bizim ailemizde de böyle oldu. Her ne kadar Meryem yine arada gelip beni koklayıp “sen anne gibi kokuyorsun!” dese de onun için babasının yeri çok ama ayrı. Geceleri özellikle 1.buçuk yaşından sonra Bilge her uyandığında Emre onu sakinleştirmeye gitti. Şimdi Bilge korktuğu zamanlarda babasına sarılmayı bana sarılmaya tercih ediyor. Çünkü onun rahatlamak için yaslandığı omuz çoğunlukla babasının omuzları oldu.

 Yemek yerken kaşığı ağızlarına götürerek “deliyor, deliyor, deliyor” (yani geliyor, geliyor geliyor) yapmak onlara hem yemeği eğlenceli kılıyor hem de yemek yerken babaları ile paylaştıkları bir an oluyor. Bir de bizim babamız biraz komiktir. Özellikle Meryem için bu çok değerli. Ben, nasıl anlatsam, biraz fazla düzüm galiba. Çocuklar üzerlerine elbise mi giyecekler benden en fazla duyacakları “hadi elbiselerinizi giyin” komutu olur. Emre ise “hadi önce kim giyecek” diyerek onların yarışma isteğini uyandırıyor. Bilge bile başladı “ben kazandım”lara. Sonra onları giydirirken çeşitli komiklikler yapıyor. Özellikle sabah biraz aksi olarak uyandılarsa Emre’nin hareketleri uykularını hemencecik açıyor, neşelerini yerine getiriyor. Mesela Bilge’nin pantolonunu alıyor kendi giymeye çalışıyor veya bluzunu ayağına giydirmeye çalışıyor. Biraz önce ağlayan veya ters davranan çocuklar basıyorlar kahkahayı.

Babalar gününde ailecek bir arada vakit geçirebilmek için parka gittik. Yarış bisikletlerinin olduğu yerdeyiz. Daha birkaç gün önce çocukları tek başıma getirdiğimde Bilge’yi tüm yarış pisti boyunca itmekten yorulmuştum. O yüzden bu sefer çocukları Emre’ye bıraktım. Meryem artık kendi başına gidip gelebiliyor. Emre, Bilge ile ilgileniyor. Ve bir süre sonra baktım Bilge direksiyonu kendi başına kullanır olmuş. Emre sadece onu yokuştan aşağı itiyor. Bilge kendi gidiyor. İşte tam bu sebeple zor işleri öğretecek bir babası olması lazım insanın. Ben anne olarak Bilge’nin güvenliğinden duyduğum endişe ile onun öğrenmesini engellemiştim. Halbuki Emre orada ona nasıl tek başına gidebileceğini gösterdi.

Parkta oturmuş onları seyrederken kendi babam ile biriktirdiğim anılarıma dönüyorum. Elimde kalan bir iki tanesine bütün gücümle sarılmaya çalışıyorum. Babamı babam olarak tanımlayacağım birkaç net özelliği var benim için. Kendi deyimiyle benim babam demokrat bir insan. Ama harbi demokrat. Herkes bilir babamın insanların düşüncelerine ve yaşayışlarına saygı duyduğunu. Bir de bizim ilk öğretmenimiz sayılır.  Biz küçükken eline kitabı alır bizi ders çalıştırırdı. Onunla matematik çalışmayı çok sevmezdim çünkü çabuk sinirlenirdi ama bir arada Türkçe çalıştığımız zamanlar çok değerliydi. Bize bir tane “Güzel Konuşma ve Yazma” kitabı almıştı. Oradan parçaları birlikte okur ve üzerinde düşünürdük. O anları çok severdim. Ve tabii Beşiktaşlı olması. Birlikte oturur maç izlerdik. Hatta bir keresinde bizi Beşiktaş maçına götürmüştü. Beşiktaş-Konyaspor maçıydı. Gerçek bir maça gittik diye ne çok heyecanlanmıştım.  Ben o yüzden soran herkese gururla “ben babadan Beşiktaşlıyım” derim. Benim üniversite zamanlarımda Beşiktaşın yenildiği bir gün babamla telefonda konuşuyorduk. Üzgün bir şekilde Beşiktaşın yenildiğinden bahsediyordum bana cevabı “hayat bu kızım, kazanmak da var kaybetmek de” olmuştu. Babamın bu sözü bizim Emre ile aramızda bir özdeyiş oldu diyebilirim. Yaşanılan küçük başarısızlıklarda birbirimizi bu şekilde teselli ederiz.  Bir sabah ailecek çok erken kalkmıştık ve güzel bir sabah geçirmiştik. Sanırım bahçeye gitmiştik. O günün sonunda babam bundan sonra hep saat altıda kalkacağız demişti. Ve tabii ki sonraki gün, daha sonraki ve daha sonraki günler olmayan bir söz olarak kalmıştı bu hep saat altıda kalkma isteği... Bir de babamın bana bıraktığı yarın sözü var. Hiç gelmeyecek zamandı yarın benim için. Hep inanıp sonra hayal kırıklığına uğradığım yarınlar öğretmişti bunu bana.

İnsan belki çocukken anılarını daha taze tutabiliyor ama belli bir yaşa gelince bütün yaşadıklarının ağırlığı ile bir avuç dolusu anı kalıyor sana geriye. O açıdan baba olarak çocuklarımıza ayırdığımız zamanlar iki taraflı değerli bence. Babaya baba olduğunu hissettiriyor. Çocuğun da büyüyüp yetişkin olduğunda yanında olmasa bile zihninde, hislerinde babasını her daim canlı tutuyor.

Tüm babaların babalar günü kutlu olsun.