Dün akşam çocuklarımın yanına yatıp bir süre onları seyrettim. Meryem'in yüzünün kıvrımlarına doyasıya baktım. Allah'ım ne güzel yaratmışssın diye düşündüm. Ne kadar narin ve kendine has bir güzelliği var. Bilge'nin sıcaklığını ve yumuşaklığını daha çok hissetmek için sıkı sıkıya kucakladım. Sonra Allah'a şükrettim. Bize onları verdiği için. O an ikisini de uyandırıp onları ne kadar çok sevdiğimi söylemek istedim. Bunu bilsinler ve içlerinde derin derin hissetsinler diye. Zaman farketmeden geçiyor. Bir zamanlar bebektiler şimdi büyüdüler sonra daha da büyüyecekler ve daha da. İnsan söyleceklerini, yapacaklarını yarınlara ertelememeli. En çok da sevdiklerini içeren konuları. Bir gün sonra, bir ay sonra yıllar sonra şu an ile aynı olmuyor. Ve hiç bir an şu an kadar gerçek değil.
Bu blog doktora yaparken çocuk yetiştirmenin zorluklarının yanında ne tam zamanlı anne baba, ne tam zamanlı öğrenci ne de tam zamanlı bir çalışan olamamanın verdiği rahatsızlığın bir ürünü. Çocuklarımız çok büyümeden ve zaman elimizden daha fazla akıp gitmeden birşeylerin notunu biryerlere düşme isteği aslında. Bir nevi bizim ailemizi konu alan bir tez çalışması. Hiç bir zaman tam yapılandırılamamış ve hep yeni hedefler içeren.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder