Geçenlerde zeytinyağlı yeşil fasülye yemeği pişirdim. Meryem'e dikkat ettim yemeğini çatalla yemek yerine eli ile yiyor. Fasülyesinden bir iki aldıktan sonra bana döndü ve:
- Anne, bana geldi ki bu fasülye çok pişmiş.
Geçen sefer pişirdiğimde çok zaman yoktu o yüzden fasülyesini biraz daha diri bıraktmıştım. Şimdi tam yumuşacık olmuştu. Ağızda dağılan cinsten. Ama aslında sorun benim pişirmem değildi. Meryem'in yeme şeklinin de anlattığı gibi o bir ikilem yaşıyordu. Amerikan versiyonu yeşil fasülye ile bizim Türk mutfağına özel taze fasulye yemeği arasında kalmıştı. Amerikalılar yeşil fasulyeyi çok az haşlayıp servis ediyorlar ve yemek olarak değil genelde yan yemek olarak yiyorsun. Bizde öyle mi ya? Taze fasülye başlı başına bir yemektir. Öyle cips şeklinde eline aldığın bir atıştırmalık hiç değildir. Zeytinyağlıda biraz daha diri kalsa da ağızda dağılması gerekir.
Bakalım Meryem ilerleyen zamanlarda taze fasülyenin hangi versiyonunu daha çok sevecek?
Bu blog doktora yaparken çocuk yetiştirmenin zorluklarının yanında ne tam zamanlı anne baba, ne tam zamanlı öğrenci ne de tam zamanlı bir çalışan olamamanın verdiği rahatsızlığın bir ürünü. Çocuklarımız çok büyümeden ve zaman elimizden daha fazla akıp gitmeden birşeylerin notunu biryerlere düşme isteği aslında. Bir nevi bizim ailemizi konu alan bir tez çalışması. Hiç bir zaman tam yapılandırılamamış ve hep yeni hedefler içeren.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder