Elif'in birkaç haftadır çalışmaları sonuç verdi ve artık kızım yürüyor. Önce oturup kalkma ile başladı. Ayakta dengede durma çalışmalarıydı ilk hedef. Birkaç saniyelik dengeler sonra uzamaya başladı, Daha sonra elindeki oyuncakla ayakta durma denemelerine geçti. Yavaş yavaş bu denge çalışmaları adıma dönüştü ve önce bir-iki adım, sonra üç-dört ve şu anda artık yürüyor. Dün kreşten onu almaya gittiğimde odanın bir ucundan kapının oraya kadar yürüyerek geldi.
Çocuklarımın gelişmelerini hayretle ve heyecanla izliyorum. Onlarla gurur duyuyorum ama aynı zamanda biz yetişkin insanları düşünüyorum. Başarı aslında çok yakın. İnanç, azim ve çalışmak...
Kızım, umarım hayatının her aşamasında mutluluğun, azmin ve çalışkanlığın seninle beraber olurlar.
Bu blog doktora yaparken çocuk yetiştirmenin zorluklarının yanında ne tam zamanlı anne baba, ne tam zamanlı öğrenci ne de tam zamanlı bir çalışan olamamanın verdiği rahatsızlığın bir ürünü. Çocuklarımız çok büyümeden ve zaman elimizden daha fazla akıp gitmeden birşeylerin notunu biryerlere düşme isteği aslında. Bir nevi bizim ailemizi konu alan bir tez çalışması. Hiç bir zaman tam yapılandırılamamış ve hep yeni hedefler içeren.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder