Geçtiğimiz hafta sonu piknik için dışarı çıkmaya hazırlanıyorduk.Termosa çayı doldurduk ve kapının yanına koyduk. Emre odasından birşeyer alıyor ben de Meryem'e ayakkabılarını giymesinde yardımcı oluyordum ve her ne olduysa o anda oldu. Bilge ağlamaya başladı. Bu karmaşa sırasında termosun başına geçmiş ve ayağına çay dökmüştü. Ayağını hemen soğuk suyun altına tuttum. Meme emmek onu biraz olsun rahatlatır diye düşünerek bir süre emzirdim. Evde olan tek yanık kremi popo pişik kremi idi. Ondan biraz sürdüm. Ağlaması da geçince heralde çok fazla yanmadı diye düşünerek ayakkabısını giydirdim ve piknik yerine arkadaşlarımızın yanına gittik. Şu an düşünüyorum da o an için yaptığımız büyük bir sorumsuzluk. Çıplak teninin üzerine giydiği ayakkabı su toplayan yanık yerini daha çok tahriş etti. Yanık yeri 2-3 cm kadar açık bir yaraya dönüşmüştü. Ertesi gün hep evde idik. Marketten çocuklar için bir yanık kremi alıp onu yanık yerine uyguladım.
Pazartesi günü yarasına pansuman yapıp kreşe bıraktım. Perşembe'ye kadar evde yaptığım pansumanlarla yaranın daha iyiye gitmesini umut ederek kreşe götürdüm. Ancak yarası her geçen gün daha da derinleşiyor ve büyüyordu. Perşembe günü kreşten öğretmeni öğlen saatlerinde aradı ve yanık yerinin sürekli olarak kanadığını haber verdi. Bilge'yi kreşten aldım ve eve getirdim. Kreşte yarasına sardıkları gazlı bezi kaldırır kaldırmaz yarası yine kanamaya başlayınca işin bizim kontrolümüzden çıktığını farkettim ve hemen doktoru aradık.
Doktor ve hemşire bir yandan Bilge'nin yarasını temizliyor bir yandan da Cumartesi olan bir olayı Perşembe'ye kadar bekletmiş olmamızın hikayesini şaşkınlıkla dinliyorlardı. O an akıllarından geçeni tahmin etmek hiç zor değildi. Bizim ne kadar sorumsuz bir anne baba olduğumuzu düşünüyorlardı ve haksız da sayılmazlardı.
Bilge'nin yarası neyse ki mikrop kapmamıştı ama epey bir derindi. Güçlü bir yanık kremi uyguladılar. Aynı yanık kremini düzenli uygulamamızı söylediler. Bugün en nihayetinde yarası üzerini bir deri tabakası ile kapattı. Hala tam olarak iyileşmiş değil. Yarasının izi kalır mı kalmaz mı bilemiyorum ama ben Bilge'nin ayağına her baktığımda cahilce yaptığımız ihmalkarlığımızı hatırlayacağım. Doğru uygulama ile kapanabilecek minik bir yanık yavrumun günlerce çektiği bir eziyete dönüştü.
Bu blog doktora yaparken çocuk yetiştirmenin zorluklarının yanında ne tam zamanlı anne baba, ne tam zamanlı öğrenci ne de tam zamanlı bir çalışan olamamanın verdiği rahatsızlığın bir ürünü. Çocuklarımız çok büyümeden ve zaman elimizden daha fazla akıp gitmeden birşeylerin notunu biryerlere düşme isteği aslında. Bir nevi bizim ailemizi konu alan bir tez çalışması. Hiç bir zaman tam yapılandırılamamış ve hep yeni hedefler içeren.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder