Eğer benim bir işim varsa çocukları üzerimden uzaklaştırmanın bir kolay yolu bir zor yolu var. Kolay yolu onlara televizyonda bir şeyler açmak. Hipnoz olmuşcasına saatlerce televizyon karşısında kalabilirler. Tabii bu benim çok içimin elvermediği bir durum. Acil durumlarda veya kısa süreli olacak ise hemen bir Dora veya Caillou açıyorum ve ben de rahatca işime bakabiliyorum ama diğer durumlarda bu seçeneği tercih etmemeye çalışıyorum. Dün akşam üzeri dışarıdan geldikten sonra ben mutfak tarafına geçtim. Meryem'e odanıza gidin oynayın dememe rağmen salonda kalmayı tercih ettiler. Birlikte koltukların minderlerini indirip oynamaya başladılar. Meryem kendisinde ev yapmak istedi. Ben bu arada içeriden gelen bağrış çağrış seslerine tepkisiz kalmaya çalışıyordum. Kendi problemlerini kendileri halletsinler diye. Arada Bilge şikayete geliyor arada Meryem. Birkaç bağrıştan sonra Bilge yanıma gelip ağlamaya başladı. Bana yüzünü gösteriyor ve "Meryem acıttı" diyordu. Bilge Meryem'in evini bozmuştu. Meryem ise Bilge'nin yüzünü çizmişti. Bilge'yi sakinleştirip tekrar içeri gönderdim. Beş dakika geçmemişti ki Bilge yine ağlayarak yanıma geldi. Bu sefer Meryem Bilge'nin yüzünü tırnaklamıştı ve epey derin bir iz bırakmıştı. Meryem'e bir daha kardeşine zarar vermemesi gerektiğini söylerek Bilge'yi odasına götürdüm. Oradan iri parçalı lego setini aldık ve ayağımın dibinde oynamaya başladı. Tek başına oynamaktan sıkılan Meryem onun yanına geldi ve bir süre birlikte oynadılar.
İlk sıkılan Bilge oldu. Dolaptan dünden haşladığım patatesleri çıkardı ve boş tabak istedi. Patatesleri soyma ve doğrama projesi ikisi için mükemmel bir projeydi. Hem bana yardımcı olacaklar hem de kavga etmeden bir arada yapabileceklerdi. Bilge hiç üşenmeden tek tek bütün patatesleri soydu. Meryem ise onun soyduklarını doğradı. Ben ise onların soyup doğradığı patatesleri soğanla kavurdum ve börek içimizi hazırladım.
O an anladım ki çocuklarımız bizim hayatımızdaki rollerimizi paylaşmak istiyorlar. Sen odana git oyna deyince onları bir nevi hayatımızdan uzaklaştırmış oluyoruz. Bu konuda tek zor olan hayatımızdan onlara göre ve bir arada yapabilecekleri kesitleri bulabilmek.
Bu blog doktora yaparken çocuk yetiştirmenin zorluklarının yanında ne tam zamanlı anne baba, ne tam zamanlı öğrenci ne de tam zamanlı bir çalışan olamamanın verdiği rahatsızlığın bir ürünü. Çocuklarımız çok büyümeden ve zaman elimizden daha fazla akıp gitmeden birşeylerin notunu biryerlere düşme isteği aslında. Bir nevi bizim ailemizi konu alan bir tez çalışması. Hiç bir zaman tam yapılandırılamamış ve hep yeni hedefler içeren.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder