Meryem bebekken çok hareketliydi, hiç yerinde duramazdı. Etrafa gülücükler dağıtır ve birlikte bir şey yaparken gözlerinin içi parlardı. Kızımın artık daha az mutlu ve birşeyler yapmaya karşı daha az istekli olduğunu görüyorum. Aktif katılımcı olmak yerine pasif izleyici olmayı tercih ettiğini görmek beni üzüyor. Bunun evde bir türlü sınırlamadığımız televizyon saatleri ile kesinlikle bir ilgisi var. Aksaç yemeği sırasında başlayan ve sonrasında yatma vaktine kadar olan televizyon saatinde tabii ki odasına gidip oyun oynamak yerine bizimle TV izlemeyi tercih ediyor. Televizyon kesinlikle onu pasif izleyici olarak konumlandırıyor. Bunun yanında evin içinde onun ilgisini çekecek bir aktivite ancak bir arada yaptığımız aktiviteler.
Bunlara ek olarka bir süredir burada yaşadığımız için bize kızıyor. Türkiye'ye gitmek istiyor. Bizim bütün ailemiz orada. Anneannesi, teyzesi, kuzenleri, babaannesi, amcası, halasıö dayıları. ve tabii ki en çok babaannesine yakın olmak istiyor. Onu suçlayamam. Burada öyle sahiplenebileceği, kendisini bir parçası olarak hissedebileceği bir çevresi yok. Kendisini yalnız hissediyor. Böyle hissedince mutsuz oluyor ve mutsuz olunca yaptığı tek şey parmağının ağzına götürmek. Bir eli de saçlarını koparmakla meşgul.
Umarım bu durum kısa bir süre içindir. Kızımı bu sık sık tekrarlanan mutsuzluk döngüsünden çıkarabilirim. Tek başına da olsa severek yapabileceği aktivitilere karşı farkındalık kazanır ve heyecanını ve neşesini yeniden kazanabilir.
Bu blog doktora yaparken çocuk yetiştirmenin zorluklarının yanında ne tam zamanlı anne baba, ne tam zamanlı öğrenci ne de tam zamanlı bir çalışan olamamanın verdiği rahatsızlığın bir ürünü. Çocuklarımız çok büyümeden ve zaman elimizden daha fazla akıp gitmeden birşeylerin notunu biryerlere düşme isteği aslında. Bir nevi bizim ailemizi konu alan bir tez çalışması. Hiç bir zaman tam yapılandırılamamış ve hep yeni hedefler içeren.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder