Bu sabah okula giderken Meryem bana soruyor.
Meryem: Anne, neden bazı arabalar kızgın, bazı arabalar üzgün oluyor?
Ben: Nasıl yani?
Meryem: Siyah araba kızgın görünüyor?
Ben: Bazı arabalar kısa bazı arabalar uzun mu oluyor demek istiyorsun?
Meryem: Hayır, bak kırmızı araba üzgün görünüyor, siyah araba kızgın görünüyor.
Ben: Neden öyle düşünüyorsun?
Meryem: Niye?
Ben: ??
Meryem: Bizim arabamız mutlu mu görünüyor, kızgın mı, üzgün mü?
Ben: [pozitif düşünmeyi destekleme amaçlı] Mutlu görünüyor değil mi Meryem?
Meryem: Hayır, kızgın mı, üzgün mü, mutlu mu?
Ben: Bilemedim şimdi kızım.
Arabadan inince durur, arabanın ön tarafına bakar. "Bak işte kızgın görünüyor!"
Bu blog doktora yaparken çocuk yetiştirmenin zorluklarının yanında ne tam zamanlı anne baba, ne tam zamanlı öğrenci ne de tam zamanlı bir çalışan olamamanın verdiği rahatsızlığın bir ürünü. Çocuklarımız çok büyümeden ve zaman elimizden daha fazla akıp gitmeden birşeylerin notunu biryerlere düşme isteği aslında. Bir nevi bizim ailemizi konu alan bir tez çalışması. Hiç bir zaman tam yapılandırılamamış ve hep yeni hedefler içeren.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder