Meryem yavru ördekleri görünce çok sevindi. "Ne kadar güzeller değil mi anne?" O kadar çok hoşuna gitti ki bana döndü ve "keşke biz de ördek olsaydık. Niye değiliz?". Ben bu garip istek karşısında ne diyeceğimi bilemedim. "Annecim, biz insanız. Mesela biz hayal kurabiliriz. Sen hayalinde istediğin şey olabilirsin. İstersen bir kuğu, istersen ördek olmayı hayal edebilirsin. Ama ördek olsaydın sadece ördek olacaktın." Tam olarak anlayamadı. İçinde o anda o ördek ailesinin içerisinde olmaya karşı o kadar büyük bir istek vardı ki bana "Anne, sen periye telefon aç. Bizi ördek yapsın tamam mı?" dedi.
Bu blog doktora yaparken çocuk yetiştirmenin zorluklarının yanında ne tam zamanlı anne baba, ne tam zamanlı öğrenci ne de tam zamanlı bir çalışan olamamanın verdiği rahatsızlığın bir ürünü. Çocuklarımız çok büyümeden ve zaman elimizden daha fazla akıp gitmeden birşeylerin notunu biryerlere düşme isteği aslında. Bir nevi bizim ailemizi konu alan bir tez çalışması. Hiç bir zaman tam yapılandırılamamış ve hep yeni hedefler içeren.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder