Bugün Meryem'in öğretmeni Meryem'in okulda iki arkadaşına vurduğunu söyledi. Olaylar oyun sırasında olmuştu ve Öğretmeni Meryem'in tamamen haklı olduğu bir durum olduğunu ancak böyle bir tepki vermesinin onları şaşırttığını söyledi. Bu durum açıkçası bizim de son zamanlarda Meryem'de gözlemlediğimiz bir davranıştı. Bu, Meryem ile Türkiye yolculuğumuz dönüşünde Meryem'de gözlemlemeye başladığım bir davranıştı. Meryem ile ciddi bir konuşma yapmanın vakti gelmişti.
Akşam yemeğinden sonra Emre ile birlikte Meryem'e onunla konuşmak istediğimizi söyledik. Yuvarlak masamıza Meryem aramızda kalacak şekilde oturduk. Açıkçası bu tür bir konuşma bizim için de bir ilkti ve o açıdan biz de tam olarak nasıl davranacağımızı bilmiyorduk ama böyle bir olayın bir daha tekrarlanmasını istemiyorduk.
Meryem şaşkın ve utangaç bir şekide sandalyede oturuyor ve ne söyleyeceğimizi merak eden gözlerle bize bakıyordu. Emre Meryem'e okulda onu üzen bir olay olup olmadığını sordu. Meryem'in klasik cevabı "bilmiyorum"du. Biraz daha ısrar edince Meryem anlatmaya başladı. Bella diye bir arkadaşı Meryem'in oynamakta olduğu bir oyuncağı elinden almış ve Meryem ısrarla "stop, stop, I am using it now" demiş. Kız ise Meryem'e "I don't know what you are saying" demiş ve bu arada bir yerde vurma olayı gerçekleşmişti ama hangi zamanda Meryem kıza vurmuştu bunu tam bilemiyoruz. Meryem'e böyle bir durumda vurmak yerine ne yapması gerektiğini sorduk. Sonra kelimelerini kullanmanın, alternatif çözümler üretmenin, hiç olmazsa bir büyüğün yardımına başvurmanın daha doğru olacağını konuştuk. Böyle bir olayın bir daha tekrar etmemesini umut ederek olayı kapatmış olduk.
Bir kaç saat sonra Meryem ile odasında oynarken ona onun çok güzel bir çocuk olduğunu söyledim. Meryem "neden" diye sordu. Ben de onun çok sevecen, güler yüzlü, yardımsever olduğunu söyledim. Bana dedi ki "ama ben arkadaşıma vurdum". Sanki artık öyle değilim der gibi. Ona önemli olan bu davranışının tekrar etmemesi olduğunu anlatmaya çalıştım. Canım yavrum, bu olay nasıl da içine işlemişti.
Bu blog doktora yaparken çocuk yetiştirmenin zorluklarının yanında ne tam zamanlı anne baba, ne tam zamanlı öğrenci ne de tam zamanlı bir çalışan olamamanın verdiği rahatsızlığın bir ürünü. Çocuklarımız çok büyümeden ve zaman elimizden daha fazla akıp gitmeden birşeylerin notunu biryerlere düşme isteği aslında. Bir nevi bizim ailemizi konu alan bir tez çalışması. Hiç bir zaman tam yapılandırılamamış ve hep yeni hedefler içeren.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder