Dün, gecenin bir yarısı, Meryem elinde onunla hemen hemen aynı boyda olan oyuncak kaplanı ile odama geldi.
- Anne, ben bu kaplandan korkuyorum, gözleri karanlıkta parlıyor. Burada dursun.
Sabahleyin üzerimizi giyinirken beni uyaran bir sesle
- Anne, bir daha bu kaplanı odamda istemiyorum. Gözleri parlıyor ve beni korkutuyor.
Bu blog doktora yaparken çocuk yetiştirmenin zorluklarının yanında ne tam zamanlı anne baba, ne tam zamanlı öğrenci ne de tam zamanlı bir çalışan olamamanın verdiği rahatsızlığın bir ürünü. Çocuklarımız çok büyümeden ve zaman elimizden daha fazla akıp gitmeden birşeylerin notunu biryerlere düşme isteği aslında. Bir nevi bizim ailemizi konu alan bir tez çalışması. Hiç bir zaman tam yapılandırılamamış ve hep yeni hedefler içeren.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder