Sabah 7 gibi Meryem yanıma gedi. Ben henüz uyanmamıştım. Onun sıcacık gülümsemesi ile uyandım. Bir süre yatakta birbirimize sarıldık sonra Meryem perdeyi aralayıp dışarıya bakmaya başladı. Önce yerdeki yapraklardan konuştuk. Her taraf altın sarısına boyanmıştı. Sonra birden bana heyecanla "anne buna inanmayacaksın!" dedi. Baktım, evimizin hemen önünde bir geyik. Aynı kartpostallardaki gibi. Bir süre geyiği seyrettik. Sanki kaybolmuş gibiydi. Bir ara yola doğru gitti. Sonra hızla tekrar bizim taraf doğru koşmaya başladı. Yoldan arabalar geçiyordu ve bu onu korkutmuştu. Bir süre daha ne tarafa gideceğinden emin olmayan adımlardan sonra yavaş yavaş gözden kayboldu. Meryem geyiğin bizimle yaşaması gerektiğini düşünüyordu. Ben ona geyiklerin evinin orman olduğunu bizim evimizin içerisinde mutlu olamayacaklarını açıklamaya çalıştım.
Yine yatağımızın içerisine girdik ve bir süre daha sohbet ettik. Meryem, Ashley ile Türkiye'ye gidip anneanne ve babaanneyi ziyaret planlarından bahsetti. Sonra başka bir konu, sonra başka bir konu daha derken uykumuz iyice açıldı ve beraber yataktan kalktık. Yeni bir gün için bundan daha güzel bir başlangıç olabilir mi?
Bu blog doktora yaparken çocuk yetiştirmenin zorluklarının yanında ne tam zamanlı anne baba, ne tam zamanlı öğrenci ne de tam zamanlı bir çalışan olamamanın verdiği rahatsızlığın bir ürünü. Çocuklarımız çok büyümeden ve zaman elimizden daha fazla akıp gitmeden birşeylerin notunu biryerlere düşme isteği aslında. Bir nevi bizim ailemizi konu alan bir tez çalışması. Hiç bir zaman tam yapılandırılamamış ve hep yeni hedefler içeren.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder