Ders çalışmak istemediğim ve dizi izlemekten sıkıldığım bir vakit Meryem'in boya kalemlerini ve resim defterini elime aldım. Tam olarak resim yapmak istemiyordum ama duygularımı kağıt üzerine yansıtmak istiyordum. Bir boya paleti yapmaya karar verdim.
Önce kırmızıyı elime aldım. Çünkü Meryem benim için kırmızı idi. Hep çok duygusaldı ve duyguları kırmızı kadar şiddtli idi. Sonra biraz da mor. Çünkü içerisinde hep bir gizem vardı. Bir de pembe. Kurduğu pembe hayaller için... ve tabii ki pembeyi çok sevdiği için. Onun için bir elma ağacı çizdim. Üzerinde bol meyve olan bir ağaç. Çünkü Meryem bir şeyler üretmeliydi. Bir şekilde birilerine yardımcı olmalıydı. Ama kesinlikle kök salmalıydı. Bulunduğu yerde kendisini sağlam hissetmeliydi. İşte ancak o zaman benim kızım çiçek açıp meyveye durabilirdi.
Bilge ise sarıydı. Apaydınlık gülümsemesi ile bir anda içimizi ısıttığı için. Ve gökyüzü gibi herkesi kucakladığı ve su gibi her ortama uyum sağladığı için. Bir de yeşil. Dingin ve kararlı olduğu için. Onun ağacı yukarılara uzanıyordu. Bir selvi gibi. Meraklıydı, pes etmiyordu. Ufak sarsıntılar onu devirmiyordu.
Sonra anladım ki çocuklarımın hayatı o kadar çok içimde idi ki kendi duygularıma yöneldiğimi sandığım bir anda kendimi onların duygularında gezinir bulmuştum.
Bu blog doktora yaparken çocuk yetiştirmenin zorluklarının yanında ne tam zamanlı anne baba, ne tam zamanlı öğrenci ne de tam zamanlı bir çalışan olamamanın verdiği rahatsızlığın bir ürünü. Çocuklarımız çok büyümeden ve zaman elimizden daha fazla akıp gitmeden birşeylerin notunu biryerlere düşme isteği aslında. Bir nevi bizim ailemizi konu alan bir tez çalışması. Hiç bir zaman tam yapılandırılamamış ve hep yeni hedefler içeren.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder