Meryem ile birlikte Bilge'yi sınıfına bıraktık. Çıkmadan Bilge Meryem'e her zamanki gibi sarıldı. Meryem dışarıda bana "anne ne güzel sarıldı değil mi? Keşke ben de orada olsaydım. Hem Bilge anneyi istediğinde yanında olurdum" dedi. Sonra Meryem'in sınıfına gittik. Meryem benden ayrılmakta yine zorlanıyordu. Birkaç kere sarıldım ama hala bırakmak istemiyordu. Benim ise okulda işlerim var. "Kızım gitmem gerek, geciktim artık" dedim. Bana "ama bana burda hiç anne yok" dedi. Bir an şaşırdım ve ne diyeceğimi bilemedim. Elini aldım ve kalbinin üzerine koydum. Bak dedim, kalbini hissediyor musun? İşte ben tam buradayım. Her zaman senin yanında, taa içinde. Ne zaman anne istersen kalbine dokun ve beni hisset.
Kızım aslında Bilge'nin sınıfından çıkarken bana kendi duygularını açıklamıştı. Onun gözleri zaman zaman anne gibi sarılıp güvenebileceği birisini arıyordu. O halde Bilge de buna ihtiyaç duyuyor olmalıydı ve Meryem Bilge'nin okuldaki annesi olabilirdi. Aslında bunu çok güzel başarıyordu. Bir annenin evladına sarıldığı sıcaklıkla sarılıyordu kardeşine ve Bilge bunu çok iyi biliyordu.
Bu blog doktora yaparken çocuk yetiştirmenin zorluklarının yanında ne tam zamanlı anne baba, ne tam zamanlı öğrenci ne de tam zamanlı bir çalışan olamamanın verdiği rahatsızlığın bir ürünü. Çocuklarımız çok büyümeden ve zaman elimizden daha fazla akıp gitmeden birşeylerin notunu biryerlere düşme isteği aslında. Bir nevi bizim ailemizi konu alan bir tez çalışması. Hiç bir zaman tam yapılandırılamamış ve hep yeni hedefler içeren.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder