Meryem dün sabah yine her zamanki gibi yanıma geldi. Biraz birbirimize sarıldık ve sonra sohbet etmeye başladık. Meryem yine birbirinden ilginç sorularına başladı.
Meryem: Anne sen küçükken neredeydin?
Ben: Anneanne ve dedenin yanındaydım.
Meryem: Orada mı yaşıyordun?
Ben: Evet.
Meryem: Peki baba nerede yaşıyordu?
Ben: Babaannen ve dedenle birlikte.
Meryem: Peki sen babamı görmüyor muydun?
Ben: Yok kızım ben daha o zamanlarda babanı tanımıyordum.
Meryem: Niye?
Ben: Çünkü ikimiz de farklı yerlerde oturuyorduk. Onunla okuldayken tanıştık.
Meryem: Nasıl?
Ben: Baban çok kitap okuyordu ve ben de bu kim böyle çok kitap okuyan demiştim.
Meryem: Konuşuyor muydun onunla?
Ben: İlk başlarda değil. ama sonradan çok iyi arkadaş olduk.
Meryem: Ben babamın küçükken resmini gördüm ama hiç baba gibi değildi.
Bu blog doktora yaparken çocuk yetiştirmenin zorluklarının yanında ne tam zamanlı anne baba, ne tam zamanlı öğrenci ne de tam zamanlı bir çalışan olamamanın verdiği rahatsızlığın bir ürünü. Çocuklarımız çok büyümeden ve zaman elimizden daha fazla akıp gitmeden birşeylerin notunu biryerlere düşme isteği aslında. Bir nevi bizim ailemizi konu alan bir tez çalışması. Hiç bir zaman tam yapılandırılamamış ve hep yeni hedefler içeren.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder