Hepimiz Okullu Olduk!

Kucukken soylemekten cok zevk aldigim bir sarki vardi. Sarkiyi soylerken anlamini cok da idrak edemedigimi simdi bu sarkiyi tekrar mirildanirken anliyorum.

Daha dun annemizin kollarinda yasarken

Cicekli bahcemizin yollarinda kosarken

Simdi Okullu olduk

Sevincliyiz hepimiz

Yasasin Okulumuz.

Ne zaman bu sarkinin sozlerini tam anlamadigimi farkettim biliyor musunuz? Bu sarkiyi kizima soylerken. Her sabah onlari krese gotururken cektigim binbir turlu iskenceyi dusundum. Okulu sevmiyorum anne. Ben bugun okula gitmek istemiyorum. Ben evde kalacagim. veya her sabah gozlerini actiginda "okul??" sorusunun ardindan bugun okul yok dememi heyecanla beklemesi. Tabii bu sadece Cumartesi ve Pazarlari oluyor ve cevabimi duyar duymaz yataktan firliyor. Bu sarkiyi mirildanirken su anki durumumuzla ne kadar tezat olusturdugnu farkettim. benim kizim 3.5 yasindan isyanlara basladi maalesef. Ben simdi ondan nasil sevincliyiz, yasasin sozlerini soylemesini bekleybilirim ki.

Sabahlari cok erken olamasa da hepimiz okullarimiza dogru yola cikiyoruz. Onceligimize gore ya Emre ya cocuklar ya da ben ilk birakilan oluyoruz. Bilge simdilik o kadar tepkili degil. ve isin aslinda Meryem ne kadar sabahlari tepki gosterse de aksamlari da okuldan eve zor getiriyoruz. Ayni seyi bizim icin soyleyemiyecegim. Emre de ben de evde vakit gecirmeyi seviyoruz.

Su an okulumda, kendi ofisimde cok degerli zamanimi, cocuklari almadan onceki son saatimi, son derece akademik bir is olan blogumu yazmaya ayirdim. Iste bizim hayatimiz aslinda boyle bir ikilemde. Cocuklarla birlikteyken yapacagimiz, yapmamiz gereken isler icin endiseleniyoruz. Kendi calismamiz gereken zamanda ise cocuklarimizi.  Su an ikisini de cok ozledim ve onlarla ne kadar az verimli zaman gecirebildigimizi dusunuyorum. Aslinda hersey tam tersi olsa mukemmel olacak.