Bilge dogdugunda Emre bana jest olarak spor merkezine uyelik satin aldi. O zamandan beri cok duzenli olmasa da uyeligim devam ediyor ve ben haftada birkac kere gitmeye calisiyorum. son zamanlarda biraz aksatmistim. Tabii bunu en once kendim hissediyorum. Forma donme zamani geldi dedim icimden.
Ben: spora gidecegim.
Meryem: ben de gelecegim.
Ben: Annecigim oraya cocuklar gelemez. Buyukler icin.
Meryem: ama benim gozum sisti o yuzden ben de gelecegim.
Ben: Ne gozun mu sisti?
Meryem: Oyun oynuyordum, gozumu carptim, sisti. O yuzden ben de gelecem.
Ben: ?!
Sonra dusundum. ben Meryem'e bugun sabah bir ara annenin spora gitmesi lazim. Bak annenin gobek yine kocaman olmus. galiba sismis gibi birseyler dedim. o da tabii kendine spora gitmek icin bir sebep yaratti. "Benim gozum sisti, o yuzden spora gidecegim." Tabii canim ha gobegin sismis ha gozun.
Bu blog doktora yaparken çocuk yetiştirmenin zorluklarının yanında ne tam zamanlı anne baba, ne tam zamanlı öğrenci ne de tam zamanlı bir çalışan olamamanın verdiği rahatsızlığın bir ürünü. Çocuklarımız çok büyümeden ve zaman elimizden daha fazla akıp gitmeden birşeylerin notunu biryerlere düşme isteği aslında. Bir nevi bizim ailemizi konu alan bir tez çalışması. Hiç bir zaman tam yapılandırılamamış ve hep yeni hedefler içeren.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder