Hani hep soylenir ya anne kucagi ne kadar degerlidir, insani nasil rahatlatir falan filan diye. Insan yaslari yakin iki cocugu olunca daha iyi anliyormus. Ozellikle de sefkate en muhtac olduklari zamanda yani hasta olduklarinda. Son birkac haftadir evin icerisinde hastalikla bogusuyoruz. Once Meryem ve Emre sonra bir sureligine ben ve sonra Bilge. Bilge bir turlu toparlayamadi. Hala burnu akiyor ve oksuruyor. Benim icin de durum oyle bir gelip bir gidiyor. Bugun sesim yine gitti ve son birkac gecedir oksuregim azdi.
Meryem hasta oldugunda ozellikle cok zor bir cocuk oluyor. Ilac kesinlikle istemiyor. Atesini zoraki olcmemize izin veriyor. Surekli bana sarilarak, gogsume basi dayali bir sekilde uyumak istiyor. Ben kizimin bu zor durumunda elimden geldigince onu rahatlatmak istiyorum. Keske Anne Kucaginin buyulu bir etkisi olsa da annelerinin kucaklarina sarili bir sekilde birkac saat kalan cocuklar hemencecik iyilesiverseler. Maalesef bu olmuyor. Bir de tabii Bilge var. O da Meryem surekli kucagimda oldukca hem kiskaniyor hem de daha meme emdigi icin ayrica bir ihtiyac duyuyor. Bu durumda ben hangi tarafima hangisini alacagimi sasiriyorum. Kendimi o an klonlayip iki tane ekstradan cocuklarim icin anne kucagi yapmak istiyorum. Ben onlari icim huzurlu bir sekilde anne kucaklarina birakirken diger taraftan da onlarin iyilesmesini hizlandiracak tavuk suyuna corbayi hazirlabilecegim bu sekilde.
Bu blog doktora yaparken çocuk yetiştirmenin zorluklarının yanında ne tam zamanlı anne baba, ne tam zamanlı öğrenci ne de tam zamanlı bir çalışan olamamanın verdiği rahatsızlığın bir ürünü. Çocuklarımız çok büyümeden ve zaman elimizden daha fazla akıp gitmeden birşeylerin notunu biryerlere düşme isteği aslında. Bir nevi bizim ailemizi konu alan bir tez çalışması. Hiç bir zaman tam yapılandırılamamış ve hep yeni hedefler içeren.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder