Çocuklarımız büyüdükçe, birşeyleri doğru yapmaya başladıkça veya kendi doğrularını merkez alarak başkalarının davranışlarını değerlendirmeye başladıkları andan itibaren "yok öyle değil böyle" ile başlayan cümleler duymaya başlayacağımızı tahmin ediyordum. Meryem ile bunun açılışını yapmış olduk. Kızım telafuzumu düzeltmekten başladı işe. En yakın arkadaşlarından birisi Dongkwan ve ben ona "Donkuan" diyorum. Meryem bana geçen gün "anne, öyle değil Tankıvan diyeceksin" gibisinden telafuzumu düzeltti. Ben sanırım yine doğru olan söyleme tarzını beceremedim ve buraya yazamadım ama sonuçta Meryem'den ilk uyarımı aldım.
Bilge'nin elinden televizyon kumandasını almaya çalışırken ben ona "Can I have it" dedim. Bu İngilizce ve Türkçe arasında gidip gelmeler ister istemez oluyor. Meryem bana hemen "anne oyle değil. Bana versene diyeceksin" dedi. Haklısın kızım evde bizbize ingilizce konuşmanın ne gereği var değil mi ya?
Bu blog doktora yaparken çocuk yetiştirmenin zorluklarının yanında ne tam zamanlı anne baba, ne tam zamanlı öğrenci ne de tam zamanlı bir çalışan olamamanın verdiği rahatsızlığın bir ürünü. Çocuklarımız çok büyümeden ve zaman elimizden daha fazla akıp gitmeden birşeylerin notunu biryerlere düşme isteği aslında. Bir nevi bizim ailemizi konu alan bir tez çalışması. Hiç bir zaman tam yapılandırılamamış ve hep yeni hedefler içeren.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder