Meryem, meyve yemeyi çok seviyor. Berry'ler onun vazgecilmezleri. Blueberry ve Strawberry (cilek) başta, bunları Rasberry ve Blackberry izliyor. Çilekler indirime girmiş diye yazin son günlerinde mevsimi tamamen geçmeden Meryem'e biraz daha alayım istedim. İki tane 1 poundluk kutulardan aldım. Kutunun birini Donkwan ile birlikte yediler. İkinci kutunun bir kısmını dün sabah yedi ve cok az da akşama kalmıştı. Okuldan gelince hemen masaya oturdu ve kalan çilekleri yemeye başladı. Son bir tane kalmıştı ki tuvaletinin geldiğini farketti. Kutunun kapağını güzelce kapattı ve bunu kimse yemesin diyerek kutuyu mutfak tezgahına koydu. Tuvalete gitti. Ben o sırada Emre ile konuşuyordum, dalmışım. Konusma arasında çilek kutusunu actim ve son kalan çileği tam yiyordum ki Meryem'in sözü aklıma geldi. İş işten çoktan geçmişti. Çileğin yarısından fazlasını yemiştim. Hemen kutuyu çöpe attım ve umarım Meryem kutuda kalan son çileğini hatırlamaz dedim. O ise tuvaletten çıkar çıkmaz nerede benim çileğim diye sormaya basladı. Özellikle kimse bunu yemesin demişti ve şimdi nasıl ona kızım ben yedim diyecektim. Hemen alternatif birsey bulmalıydım. Meryem sana şeker vereyim mi? Olmadı. Muz yer misin? Olmadı. "Kizim, ben onu yanlislikla yedim". Yüzüme bana inanmayan gözlerle bakarak anne çilegimi ver dedi. Şaka yaptığımı düşündü. Suçlu bir şekilde tekrarlardım. "Annecim ben onu yedim."
Çare yok, markete gittik ve yeni iki kutu çilek aldık. Sonuçta ben, bana emanet ettiği kutuda kalan son çileğini yemiştim. Üstelik hiç kimse yemesin demesine ragmen.
Bu blog doktora yaparken çocuk yetiştirmenin zorluklarının yanında ne tam zamanlı anne baba, ne tam zamanlı öğrenci ne de tam zamanlı bir çalışan olamamanın verdiği rahatsızlığın bir ürünü. Çocuklarımız çok büyümeden ve zaman elimizden daha fazla akıp gitmeden birşeylerin notunu biryerlere düşme isteği aslında. Bir nevi bizim ailemizi konu alan bir tez çalışması. Hiç bir zaman tam yapılandırılamamış ve hep yeni hedefler içeren.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder