Bu hafta başından berı aldığımız bir kararı uygulamaya çalışıyoruz evde. Tek istediğimiz sadece herkesin kendi yatağında uyuması. Bu kararımızı Meryem ile paylaşınca ilk tepkisi "hayır, ben öyle karar vermedim" oldu. Tabii aslında onun kararını hesaba katacak olursak haklı. Karar veren o değil biziz bu durumda. Bu sebeple ona bizim yatağımızda uyuyup uyuyamıyacağı konusunda kararı sadece bizim verebileceğimizi söyledim. Ona kendi yatağı ve kendi odası ile ilgili karar verebileceğini ama bize ait olan şeyler ile ilgili karar veremeyeğini söyledim.
Meryem'i konuşarak ikna edebilme ihtimalimiz var ama bu konuda Bilgi için aynı şey söz konusu olamıyor maalesef. Bilge bu kararı uygulamaya koyduğumuzda beridir gece saat başı kalkıyor desem yeridir. Ben de gecenin sonuna doğru pes etmiş bir şekilde onun yanında uyuyakalıyorum. Yani "herkes kendi yatağında uyusun" kararı şu an için benim için geçerli olamıyor. Bütün bir gece boyunca kendi yatağımda uyuyabileceğim günlerin çok uzakta olmadığı umudu da bana teselli olarak kalıyor.
Bu blog doktora yaparken çocuk yetiştirmenin zorluklarının yanında ne tam zamanlı anne baba, ne tam zamanlı öğrenci ne de tam zamanlı bir çalışan olamamanın verdiği rahatsızlığın bir ürünü. Çocuklarımız çok büyümeden ve zaman elimizden daha fazla akıp gitmeden birşeylerin notunu biryerlere düşme isteği aslında. Bir nevi bizim ailemizi konu alan bir tez çalışması. Hiç bir zaman tam yapılandırılamamış ve hep yeni hedefler içeren.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder