Dün yemek sofrasında Meryem sevdiği yemekleri kendi kendine tekrar ediyor bunu yaparken de bizim sağlıklı ve sağlıksız olarak nitelendirdiğimiz yiyecekleri hatırlamaya çalışıyordu. Dünkü menümüz: tavuk ızgara, pilav, marul salatası ve yoğurt. Meryem bir yandan yemeğini yiyor bir yandan da her bir yediğini tek tek göstererek "bunu seviyorum...yami" yani "çok lezzetli" diyordu. Yeşillikler ve sebze konusunda Meryem ile uzun bır süredir uğraştığımız için marul salatasını yerken özellikle bana ve Emre'ye gösteriyordu.
Masa üzerinde olan yemeklerden memnundu, ayrıca hepimiz onların sağlıklı olduğu konusunda hemfikirdik. Aklına masada olmayanlar geldi. Çok şeker yemenin sağlıksız olduğunu, içerisinde şeker bulunan yiyeceklerden çok fazla yerse ileride sağlığına zararlı olacağını artık ne kadar söylediysek kendi kendine "ben şeker yemiyorum, şeker iyi değil" diyordu. Bunu söylerken aklına birden çok sevdiği diğer bir yemek olan patates kızartması geldi. "Anne, patatesin içerisinde şeker var mı?". Ben şaşkın bir şekilde "yani aslında yok" diyebildim. "Patates şeker değil, patates yeyince büyürüz değil mi" sorusuna şimdi ben nasıl hayır deyim?
Bu blog doktora yaparken çocuk yetiştirmenin zorluklarının yanında ne tam zamanlı anne baba, ne tam zamanlı öğrenci ne de tam zamanlı bir çalışan olamamanın verdiği rahatsızlığın bir ürünü. Çocuklarımız çok büyümeden ve zaman elimizden daha fazla akıp gitmeden birşeylerin notunu biryerlere düşme isteği aslında. Bir nevi bizim ailemizi konu alan bir tez çalışması. Hiç bir zaman tam yapılandırılamamış ve hep yeni hedefler içeren.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder