Meryem: Anne dışarıda bir sürü kötü, yürüyemeyen yaşlı adam var. Onlar çok korkunç, ben onları sevmiyorum.
Ben: ama kızım zamanı gelince baban ve ben de yaşlanacağım.
Meryem: Niye ki?
Ben: Çünkü hayat böyle. Sen büyüyeceksin, biz de yaşlanacağız.
Meryem: ama o kötü [Yaşlılık halini kastediyor]. Hem ben hep seni isterim [Büyüklerin annelerinin yanında yaşamadıklarını kastediyor]
Ben: Kızım ama sen o zaman kendi başına yetebileceksin. Hatta biz sana diyeceğiz ki Meryem biz seni özledik bizim yanımıza gel ve sen çok istemeyeceksin.
Meryem: Hayır, siz yaşlı olmayın. Ben büyüyüm siz de büyüyün.
Bu blog doktora yaparken çocuk yetiştirmenin zorluklarının yanında ne tam zamanlı anne baba, ne tam zamanlı öğrenci ne de tam zamanlı bir çalışan olamamanın verdiği rahatsızlığın bir ürünü. Çocuklarımız çok büyümeden ve zaman elimizden daha fazla akıp gitmeden birşeylerin notunu biryerlere düşme isteği aslında. Bir nevi bizim ailemizi konu alan bir tez çalışması. Hiç bir zaman tam yapılandırılamamış ve hep yeni hedefler içeren.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder