Pazar akşam üzeri dışarıda hep beraber kısa bir yürüyüş yaptıktan sonra evimizin önündeki donmuş gölün üzerinde biraz kar oynadık. Kara dokununca çok güzel birbirine yapıştığını farkettim. Hazır böyle bir karı bulmuşken bu fırsatı değerlendirelim istedim. Meryem ile kardan adam yapmak için bize güzel bir fırsattı.
Meryem bu durumdan çok mutlu oldu. Bir şeyler yapmak veya inşa etmek Meryem'in en sevdiği aktiviteler arasında. Kardan adamın vücüdunu oluşturacak kartopunu hem büyütüyor hem de dans ediyordu. Kendi ile gurur duyduğu her halinden belliydi. Kardan adamımızın gövdesini ve başını yaptık. Meryem gövdesinin üzerine başını koymadan önce gövde kısmının üzerine biraz daha kar ekledi ve bana artık başını koyabileceğimizi söyledi. Bu konuda tecrübeli olduğu her halinden belliydi. Okulda öğretmenleri ile birkaç defa kardan adam yapmışlardı sanırım. Başını yerleştirdikten sonra etraftan bulduğumuz çöp parçaları ile kollarını, ağzını, burnunu, gözlerini ve kulaklarını yaptık.
Kardan adamımız daha şirin görünsün diye ben kafamdaki pembe şapkamı çıkardım ve kardan adama taktım. Meryem'in hoşuna gideceğini düşünmüştüm ama Meryem kardan adamımızın ne kadar sevimli olduğunu düşünmek yerine benim şapkam için endişelenmeye başladı. "Ama şapkanı birisi alır, burada bırakmayalım" şeklinde itiraz etmeye başladı. Şapkama birşey olmayacağına az çok ikna oldukan sonra kardan adama güle güle diyerek eve gittik.
Hava kararmaya başlamıştı. Dışarıda dolunay vardı. Meryem ile dolunaya bakmak için pencereye gittik ancak Meryem'in bakışları ister istemez kardan adama kaydı. Şapkamın yerinde olduğunu görünce biraz rahatlamıştı. Ara ara kardan adamı kontrol ediyordu şapkam hala yerinde mi diye. Hava iyice kararınca endişeli bir sesle "anne, şapkan yok!" diyerek yanıma geldi. Ben ona havanın karardığı için şapkamı göremeyeceğimizi ama şapkamın hala orada olduğunu söyledim. Kardan adamın şapkasının bu kadar sorun olacağını hiç düşünmemiştim. Meryem'in kendi eşyalarımıza sahip çıkmasını seviyorum ama keşke aynı özeni evin içerisinde de gösterse diyemeden kendimi alamıyorum.
Bu blog doktora yaparken çocuk yetiştirmenin zorluklarının yanında ne tam zamanlı anne baba, ne tam zamanlı öğrenci ne de tam zamanlı bir çalışan olamamanın verdiği rahatsızlığın bir ürünü. Çocuklarımız çok büyümeden ve zaman elimizden daha fazla akıp gitmeden birşeylerin notunu biryerlere düşme isteği aslında. Bir nevi bizim ailemizi konu alan bir tez çalışması. Hiç bir zaman tam yapılandırılamamış ve hep yeni hedefler içeren.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder