Meryem ile dün doktora gittik. Meryem'e aşı yapılacaktı. Meryem ilk başta kucağımda ne olduğunu izleyen bakışlarla sessiz bir şekilde durdu. Hemşire iğneyi çıkarınca biraz korkmuştu ama ne olduğunun daha farkında değildi. Sonra hemşire iğneyi koluna batırdı ve içindeki sıvıyı enjekte etti. Kızım önce acıyı hissetti. Sonra ise korku... Ağlamaya başladı. Bir süre ağladı. Ağlaması olayın acısından çok korkusundandı. Hastaneden cıktığımızda ben ona onunla ne kadar çok gurur duyduğumu, iğne olurken hiç bağırmadığını ve nasıl kollarını çekmeden hemşirenin iğnesini yapmasına izin verdiğini söyledim. Çok cesur davrandığını babanla da paylaşacağım dedim. Meryem "babam, kizima ne olduuu der" diye karşılık verdi. Meryem şu an sarılacak bir kucak istiyordu ve sanırım o kucak onun için bu gibi durumlarda babasının kucağıydı. Ne zaman Meryem yere düşse veya bir yerini acıtsa bizim evde bu gibi durumlarda abartılmış bir tepki ile Meryem'e ilgi gösteren Emre olmuştur. Emre, Meryem'in o gibi durumlardaki hassasiyetini çok seviyor ve o anları ikisi için sıkı sıkıya sarılma anları olarak değerlendiriyor.
Bu durumun iki taraflı olduğunu ben geçen hafta başka bir olayda farketmiştim. Meryem dolaplardan birisine elini kıstırmıştı. Emre evde yoktu. Yanıma ağlayarak geldi ve bana olayı anlattı. Eli gerçekten acımıştı. Hatta azıcık morarmıştı. Ben ona sarıldım ve ne olduğunu sordum. Sonra eline buz isteyip istemediğini sordum. Buz istemiyordu. Biraz sarıldıktan sonra bir dahaki sefere daha dikkatli olmasını, çok daha kötüsünün olabileceğini söyledim. Bunun üzerine Meryem "babaaaa" diye ağlamaya başladı. O an anladım babası ile benim aramdaki farkı ve Meryem'in o an ihtiyaci olan şeyin geleceğe dair tavsiye değil sıcak bir kucak olduğunu.
Bir kaç hafta önce çocukları arabaya koyarken arabanın tepesıne kafamı vurdum. "ayy, kafamı vurdum" diye sesli bir şekilde söyleyince Meryem önce "özür dilerim" dedi sonra bunun yanlış olduğunu farkedip "bosver anne gecer" dedi. İşte benim olaylara karşı verdiğim iki genel tepkinin özetiydi bu aslında. Ben eğer yanlışlıkla Meryem veya Bilge'nin canını yakacak birşey yaparsam (emniyet kemerine biryerlerini sıkıştırmak gibi) "özür diliyorum" eğer onlar kendi canlarını yakacak birşey yaparlarsa da "geçer" diyorum. Bu gibi durumlarda bir teselli isteyen kızıma karşı "rating"imin düşmesine şaşmamalı yani.
Bu blog doktora yaparken çocuk yetiştirmenin zorluklarının yanında ne tam zamanlı anne baba, ne tam zamanlı öğrenci ne de tam zamanlı bir çalışan olamamanın verdiği rahatsızlığın bir ürünü. Çocuklarımız çok büyümeden ve zaman elimizden daha fazla akıp gitmeden birşeylerin notunu biryerlere düşme isteği aslında. Bir nevi bizim ailemizi konu alan bir tez çalışması. Hiç bir zaman tam yapılandırılamamış ve hep yeni hedefler içeren.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder