Baharla birlikte yıldırım sezonumuz da açılmış oldu. Son bir hafta da hemen hemen hergün yağmur ve yıldırım vardı. Meryem yıldırımdan çok korkuyor. Hatta bunu bir takıntı haline dönüştürdü diyebilirim. Gözü her an bulutlarda. "anne, bak bulutlar siyaha dönüyor", "bulutlar hareket ediyor", "hava çok bulutlu". O kadar çok bulutların hareketini takip ediyor ki yakında bulutlar konusunda uzman olacak. Ben bazen dayanamıyorum "kızım yeter artık, gökbilimci olacaksın diyorum". Bunlara ek olarak ardı arkası bitmeyen yağmur ve yıldırımın sebeplerini araştıran sorular. "Niye yağmur yağıyor?", "Neden gök gürültüsü oluyor?" ve niye, niye, niye. Artık bir yerden sonra açıklamalar tükeniyor ama onun "niye"leri tükenmiyor.
Arabada giderken sırf "thunderstorm" sözü geçiyor mu diye pür dikkat haber dinliyor ve eğer müzik dinliyorsam bana haber kanalını açtırıyor. Bir şekilde bu sözü duyarsa sabahın en erken vaktinde de olsa akşam için endişelenmeye başlıyor. Bana defalarca "Eğer thunderstorm olursa sen bizim yanımıza gelirsin değil mi" diye soruyor. Geçen gün odasının penceresinden sürekli gökyüzüne bakıyor. Yok bulutlar siyah oluyor, yok hareket ediyor diye defalarca söyledi durdu. Benim onlarla kalmamı istiyor. Artık benim sabrım tükenmek üzereydi. Ona kızgın bir şekilde boş boşuna endişelenmek yerine uyumasını söyledim. O gece tesadüf hiç olmadığı kadar çok gök gürültüsü oldu. Ben odaya yanlarına gidince bir de bana bilmiş bilmiş demesin mi "anne, ben sana söylemiştim" diye.
Bu blog doktora yaparken çocuk yetiştirmenin zorluklarının yanında ne tam zamanlı anne baba, ne tam zamanlı öğrenci ne de tam zamanlı bir çalışan olamamanın verdiği rahatsızlığın bir ürünü. Çocuklarımız çok büyümeden ve zaman elimizden daha fazla akıp gitmeden birşeylerin notunu biryerlere düşme isteği aslında. Bir nevi bizim ailemizi konu alan bir tez çalışması. Hiç bir zaman tam yapılandırılamamış ve hep yeni hedefler içeren.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder