Çocuk gelişimini okuduğumuz kitaplardan teorik olarak bildiğim bir konuydu ama şu an bu durumu çok daha iyi anlıyorum diyebilirim. Meryem şu an bu ben merkezcil düşünme aşamasında. Çocukların çevresinde olan olayları kendileri ile ilişkilendirerek açıklaması. Bu gerçekten doğruymuş.
Kamp gezimiz sırasında Meryem ile tuvalete gidiyoruz. Meryem tuvaletin olduğu minik kulubenin görüntüsünü beğendi. Bana neden oraya yapmışlar, niye bu şekilde yapmışlar gibi bir dizi niye'li soru sorduktan sonra kendi beklediği cevabı kendi verdi. "anne, ben seviyim diye mi böyle yapmışlar?". Şimdi buna ne denir ki? "Evet kızım, sen sev diye".
Çiçekler neden çok güzel kokuyor biliyor musunuz? Tabii ki Meryem sevsin diye. Dolunay gökyüzünde parıl parıl parıldıyor çünkü Meryem'in çok hoşuna gidiyor.
Bir de bu işin olumsuz tarafı var. Sadece güzel şeyleri değil hayatında olan olumsuz şeyleri de kendisi ile ilişkilendirerek açıklamaya çalışınca bu konuda dikkatli olmamız gerektiğini anladım. Emre bu Pazartesi Şikago'ya gitti ve orada iki ay kalacak. Orada stajını yapıyor. Meryem ile Emre'nin neden bir süreliğine Şikago'da olacağını defalarca konuştuk. Ben merkezcil düşünce ne kadar kuvvetli ki bu işi kendisi ile ilişkilendirerek anlamaya çalıştığını bana sorduğu sorudan anladım. "Anne baba neden Şikago'ya gitti. Bizden sıkıldı mı?". Olur mu canım kızım, babanız sizi çok seviyor ve sizi çok özleyecek ama işi için orada olması gerekiyor.
Bu blog doktora yaparken çocuk yetiştirmenin zorluklarının yanında ne tam zamanlı anne baba, ne tam zamanlı öğrenci ne de tam zamanlı bir çalışan olamamanın verdiği rahatsızlığın bir ürünü. Çocuklarımız çok büyümeden ve zaman elimizden daha fazla akıp gitmeden birşeylerin notunu biryerlere düşme isteği aslında. Bir nevi bizim ailemizi konu alan bir tez çalışması. Hiç bir zaman tam yapılandırılamamış ve hep yeni hedefler içeren.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder